فقدان

می‌دانی عزیز جان؟ در میان تمام احساسات ناخوشایند،‌ احساس فقدان از همه‌شان بدتر است؛ در هر مقیاسی که باشد.

و می‌دانی؟ من می‌خواهم تو آن قدر صبور باشی، آن قدر دلت را دریا کنی که بگذرانی و اگر نگذرانیشان چه کنی؟ عجز و لابه و تضرع و استغاثه؟ نه که بد باشد اما با عزت تو نمی‌خواند. بشین و بزرگی کن. ببین و فروخور،‌ مگر آنکه حقی تضییع شده باشد.

آن قدری باش که یک روزی نگاهت کنم و به دلم بنشینی و قند توی دلم آب بشود و پزت را بدهم. پیش کی؟ خودم.

پ.ن: مطلبی دیدم در این باره که تنهایی مقدم بر افسردگیه. شاید هست. شاید دارم افسرده می‌شم ولی این برام ناخوشایند نیست. فقط ممکنه هر روز کیلومترهای بیشتری فاصله بگیرم و بعد از مدتی یه قالب از من توی جای قبلی مونده باشه که آدم‌ها انتظار داشته باشن که مثل قبلش باشه، ولی خب خیلی وقته که دیگه نیست.